Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015
Εβραίοι στη Θεσσαλονίκη και στην Κωνσταντινούπολη [Εν. 3η]
Το 1492, οι καθολικοί βασιλιάδες της Ισπανίας, ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα, εξόρισαν όλους τους Εβραίους της Ισπανίας.
Όσοι δεν αλλαξοπίστησαν, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους και να καταφύγουν σε διάφορες χώρες της Μεσογείου. Πολλοί πήγαν στην Πορτογαλία, όπου εκδιώχθηκαν το 1497.
Η πορεία των εξόριστων Εβραίων.
Άλλοι είχαν φτάσει στην Ιταλία, αλλά ούτε εκεί είδαν «άσπρη μέρα». Το 1504, ο Φερδινάνδος έγινε βασιλιάς της Νάπολης και της Σικελίας και έδιωξε, για ακόμη μία φορά, όλους τους Εβραίους.
Οι εξορισμένοι βρήκαν επιτέλους άσυλο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ Β’, καλωσόρισε όσους Εβραίους εκδίωξαν οι καθολικοί μονάρχες.
Κορόιδευε, μάλιστα, τον Φερδινάνδο και την Ισαβέλλα, λέγοντας: «Αποκαλείτε τον Φερδινάνδο ένα σοφό ηγεμόνα, αυτόν που φτώχυνε τη δική του χώρα και πλούτισε τη δική μου». Το σκεπτικό του ήταν απλό. Οι Τούρκοι και οι άλλες μουσουλμανικές φυλές ήταν πολεμικές και καθόλου εμπορικές. Το δαιμόνιο των Εβραίων του ήταν απαραίτητο και είχαν ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Δεν ήταν ένας κατακτημένος λαός, που μπορεί να επαναστατούσε, αλλά κατατρεγμένοι άνθρωποι, που ζητούσαν ένα μόνιμο καταφύγιο.
Η ιδέα να εκμεταλλευτεί την εμπορική δεινότητα των Εβραίων, προς όφελος της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ίσως να μην ανήκε στον ίδιο το Σουλτάνο, αλλά στον αρχιραβίνο της Κωνσταντινούπολης, Ελιγιά Καψάλη.
Ο Σουλτάνος Βαγιαζίτ έστειλε το οθωμανικό ναυτικό να παραλάβει τους εξόριστους Εβραίους.
Ο Βαγιαζήτ Β’ έστειλε το οθωμανικό ναυτικό, με επικεφαλής τον Ναύαρχο Κεμάλ Ρέις, να παραλάβει τους εξορισμένους Εβραίους από την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία. Αν κάποιος τοπικός διοικητής αρνούνταν να δεχτεί τους Εβραίους με «ανοιχτές αγκάλες», θα τιμωρούνταν ακόμη και με θάνατο.
Οι Εβραίοι της Ισπανίας, ονομάζονται Σεφαραδίμ, εγκαθίστανται σε διάφορες περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά κυρίως στη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη.
Γύρω στους 20.000 ανέρχεται ο πληθυσμός που επέλεξε τη Θεσσαλονίκη για τελικό προορισμό. Το 1537, υπήρχαν τόσοι Εβραίοι στην πόλη, που ο ποιητής Σαμουέλ Ούσκουε, την αποκάλεσε «Μητέρα του Ισραήλ».
Τα σχέδια του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Β’, να «εμπλουτίσει» τον τοπικό πληθυσμό με τους μορφωμένους και ταλαντούχους Εβραίους, στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία.
Το 1493 λειτούργησε το πρώτο πιεστήριο στην Κωνσταντινούπολη, από τους Εβραίους που εγκαταστάθηκαν εκεί.
Η Κωνσταντινούπολη και ιδιαίτερα η Θεσσαλονίκη μέσα στον επόμενο αιώνα, θα μετατραπούν σε κέντρα σπουδών και η φήμη τους θα απλωθεί σε όλη την Ευρώπη.
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015
Pet shop .... [Εν. 3η]
Η μοναδική και άκρως ρεαλιστική ταινία μικρού μήκους, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ-Γαβριήλ Ζενέλη και με πρωταγωνιστές τον μικρό Θοδωρή Ασημάκη και τον Μελέτη Γεωργιάδη, δεν αξίζει μόνο επειδή έχει βραβευτεί ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και με ειδικό βραβείο στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Πάτρας, ούτε επειδή έλαβε δύο Ειδικές Μνείες (στην Πεσκάρα, Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, και στη Νάουσα, Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους) και δύο Silber Metal (Φεστιβάλ der Nationen και Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Des Nightkommerziellen Films).
Κάθε μέρα Παγκόσμια Ημέρα [Εν. 3η]
Διδάσκοντας τον ανθρωπισμό και καταπολεμώντας τα αίτια και τα κριτήρια του ρατσισμού
Άρθρο της κ. Χριστίνας Ταχιάου
από το http://www.protagon.gr
Στην προπροηγούμενη πολυκατοικία που έμενα υπήρχε μια ράμπα που οδηγούσε από το πεζοδρόμιο στην πυλωτή κι από εκεί, χωρίς να μεσολαβούν σκαλιά, έμπαινες στην ευρύχωρη είσοδο και στο υπεράνετο ασανσέρ. Μιλάμε για ασανσέρ στο οποίο δε χρειαζόταν καν να σηκώσεις στη μια ρόδα ή να διπλώσεις το ποδήλατο, για τέτοια χλιδή μιλάμε.
Μια μέρα είδα έναν νεαρό να μπαίνει με το αναπηρικό του αμαξίδιο. Πιάσαμε κουβέντα - όχι, δεν χρειαζόταν βοήθεια - τον λένε Paul, είναι Άγγλος, μένει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη κι εξυπηρετείται μια χαρά, εφόσον οι Ταλιμπάν της γειτονιάς αφήνουν χώρο πρόσβασης για τη ράμπα.
Λίγες μέρες αργότερα, είδα με έκπληξη να φέρνει τον Paul στο σπίτι η Katie με το αυτοκίνητό της. Με την Katie γνωριζόμαστε 25 χρόνια: Αγγλίδα, παντρεύτηκε Έλληνα, έκαναν μια υπέροχη οικογένεια και ζουν στη Θεσσαλονίκη. Έκτοτε, την έβλεπα συχνά να φέρνει τον Paul, να έρχεται να τον παραλάβει για να παν σε παραστάσεις ή σε εκδηλώσεις και κάθε φορά ήταν πιο ενθουσιώδης, πιο χαρούμενη, πιο πρόθυμη να δώσει, να βοηθήσει, να προσφέρει με γενναιοδωρία ό,τι και όσο μπορεί. Όχι μόνο στον Paul, αλλά σε όποιον την έχει ανάγκη.
Πρόσφατα χρειάστηκα κι εγώ τη βοήθειά της. Χρειάστηκα τις γνώσεις, το χρόνο και την ενθάρρυνσή της. Μου τα έδωσε όλα απλόχερα, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ή να ζητήσω. “Χάρηκα πολύ που ήρθαμε πιο κοντά μέσα από αυτή τη διαδικασία”, μου είπε. Κι εγώ το ίδιο. Η Katie είναι άνθρωπος που νοιάζεται για τους άλλους. Νοιάζεται ειλικρινά και το δείχνει έμπρακτα, όχι με τα λόγια. Το ενδιαφέρον της για τον Paul, ας πούμε, είναι ενδιαφέρον για όλα τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Πριν από ένα χρόνο, περίπου, ο Paul και η Katie ανέλαβαν την πρωτοβουλία να κατασκευάσουν μια ιστοσελίδα μέσω της οποίας θα πρόσφεραν εφόδια και κίνητρα προς την κατεύθυνση της ευαισθητοποίησης απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Έτσι, έφτιαξαν το http://disabled-accessfriendly.com. Πρόκειται για μια ιστοσελίδα που απευθύνεται κυρίως σε καθηγητές αγγλικής και παρέχει υλικό διδασκαλίας με έμφαση στις ανάγκες και τον τρόπο ζωής των ατόμων με κινητικά προβλήματα, έτσι ώστε οι μαθητές να καταλάβουν τις ειδικές ανάγκες αλλά και τα συναισθήματά τους. Η καμπάνια υποστηρίζεται από πολλούς φορείς, ανάμεσα στους οποίους το Βρετανικό Συμβούλιο, η Ελληνοαμερικανική Ένωση, η PALSO κά. Όλη η δουλειά γίνεται εθελοντικά, χωρίς να υπάρχει κάποια επίσημη νομική μορφή.
Και τι δουλειά! “Πρόκειται για full time job”, λέει η Katie μεταδίδοντας τον ενθουσιασμό της. “Είμαι τόσο χαρούμενη και τόσο περήφανη γι αυτό που κάνουμε! Βοηθούν τόσοι άνθρωποι και, ξέρεις, έχουμε επισκέψεις από τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Δεν ξέρω πως το έμαθαν τόσο γρήγορα, αλλά μας παρακολουθούν από παντού και παίρνουμε πάρα πολλά ενθαρρυντικά μηνύματα!” Οι εθελοντές που έχουν κινητοποιηθεί για τη σελίδα είναι κυρίως καθηγητές αγγλικής που φροντίζουν για το περιεχόμενο, αλλά και κάθε είδους επαγγελματίες που ασχολούνται είτε με τη λειτουργία της ιστοσελίδας είτε με την προώθηση της ιδέας. Ο Paul και η Katie μετέχουν συχνά ως εισηγητές σε ημερίδες και σεμινάρια για καθηγητές αγγλικής. Κάθε φορά με μεγαλύτερο ενθουσιασμό και περισσότερη διάθεση για προσφορά.
Σήμερα είναι η μέρα που καθιερώθηκε το 1992 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως “Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες”. Για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, όμως, κάθε μέρα είναι μέρα με ειδικές ανάγκες. Νιώθω πολύ τυχερή που γνωρίζω τον Paul, την Katie, την ιστοσελίδα τους και τη δουλειά υπέροχων ανθρώπων που φροντίζουν να μου θυμίζουν ότι “ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν περνάς κάθε μέρα σαν να είναι Παγκόσμια Ημέρα”.
Guys, thank you, I' m so proud of you!
Πληροφορίες: http://disabled-accessfriendly.com
ΑΜΕΑ [Εν. 3η]
ΑΛΚΥΟΝΗ ΑμεΑ - Ναύπακτος, ο επίσημος διαδικτυακός κόμβος.
Τα πάντα επί πάσης τετραπληγίας και παραπληγίας
Από το ETTAD - Προκατάληψη & στερεότυπα
Δείτε και τα ακόλουθα δυο Βίντεο
Εις βάθος
Νοηματική γλώσσα
Ακόμα σας αρέσουμε; Οι πριγκίπισσες της Ντίσνεϊ σ” ένα μοναδικό πρότζεκτ… [Εν. 3η]
το άρθρο προέρχεται από εδώ
Ένα πρότζεκτ διαφορετικό απ΄ότι έχουμε δει ως τώρα κάνει το γύρο του κόσμου με πρωταγωνίστριες τις πριγκίπισσες της Ντίνσεϊ, σε μία άλλη… διάσταση!
Ο Ιταλός καλλιτέχνης, Αλεσάντρο Παλόμπο, απεικόνισε τις όμορφες ηρωίδες των κλασικών παραμυθιών σε αναπηρικά καρότσια ή με απώλεια άκρων. Πορτραίτα μοναδικά που περνούν όμως ένα συγκεκριμένο και πολύ σημαντικό μήνυμα, όπως αναφέρει ο καλλιτέχνης.
«Ήθελα να δώσω έκταση σε ένα πρόβλημα που επηρεάζει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων στον κόσμο», δήλωσε στην Daily News.
Τα πορτραίτα με τίτλο «Ακόμη σας αρέσουμε;» έχουν ήδη ευαισθητοποιήσει χιλιάδες κόσμου που τα είδαν μέσω του διαδικτύου. Ειδικοί σύμφωνα με το mothersblog.gr επισημαίνουν ότι αυτού του είδους η εκστρατεία είναι απαραίτητη μιας και οι πρωταγωνίστριες της Disney, μπορούν να συμβάλλουν στην ευαισθητοποίηση αυτού του θέματος.
«Ένας στους πέντε Αμερικανούς έχει κάποιου είδους αναπηρία. Πρέπει όλοι να γνωρίζουν ότι μπορούν να ζουν καλά και με την απώλεια άκρων», επεσήμανε ο πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Αναπηρίας, Κάρολ Γκλέιζερ.
Δείτε τα μοναδικά πορτρέτα του Ιταλού καλλιτέχνη:
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015
Νέλσον Μαντέλα, Ηγέτης στον αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων [Εν. 3]
Ο Νέλσον Μαντέλα, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, ήρωας του αγώνα εναντίον του απαρτχάιντ, απεβίωσε, ανακοίνωσε ο πρόεδρος της χώρας Τζέικομπ Ζούμα λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, λέγοντας ότι «έφυγε ήσυχα».
«Το έθνος έχασε το σημαντικότερο τέκνο του, ο λαός έχασε τον πατέρα του», τόνισε, φανερά συγκινημένος και ντυμένος στα μαύρα ο Ζούμα, υπογραμμίζοντας ότι ο Μαντέλα διακρινόταν, πέρα από τους πολιτικούς αγώνες του, για την "ταπεινότητα, την ανθρωπιά και τη συμπόνια" που έδειχνε σε όλους.
«Οι σκέψεις και οι προσευχές μας αυτήν την ώρα είναι με την οικογένειά του, στην οποία οφείλουμε ευγνωμοσύνη διότι θυσίασε πολλά για να είναι ελεύθερος ο λαός μας», συνέχισε ο Ζούμα αναφερόμενος ονομαστικά στη σύζυγό του, την Γκράσα Μασέλ, την πρώην σύζυγό του Ουίνι Μαντέλα, «τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του».
«Σκεφτόμαστε επίσης τους συντρόφους και τους φίλους του που πολέμησαν μαζί με τον Μαντίμπα, σκεφτόμαστε το λαό που σήμερα θρηνεί τον χαμό του μοναδικού ανθρώπου που πάνω απ' όλους ενσάρκωσε τις ελπίδες του για ειρήνη και συμφιλίωση», τόνισε ο πρόεδρος.
Ο Ζούμα τόνισε ότι ο Μαντέλα θα κηδευτεί δημοσία δαπάνη και ότι οι σημαίες σε όλα τα δημόσια κτίρια θα κυματίζουν μεσίστιες από σήμερα Παρασκευή έως και την τέλεση της κηδείας του.
Οι αγώνες, οι φυλακίσεις, η εξουσία και οι γυναίκες
«Απεχθάνομαι τον ρατσισμό, επειδή πιστεύω ότι είναι κάτι βάρβαρο, είτε προέρχεται από μαύρο είτε από λευκό» είπε κάποτε ο Νέλσον Μαντέλα. Και με αυτή τη φράση για οδηγό πορεύτηκε σ' όλη του τη ζωή: ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής, ήταν ο άνθρωπος που βοήθησε να μπει τέλος στο απάνθρωπο ρατσιστικό καθεστώς των λευκών, το λεγόμενο απαρτχάιντ, προωθώντας και υποστηρίζοντας τη λειτουργία μίας πολύ-φυλετικής δημοκρατίας. Ένας άνθρωπος, όπως τον περιγράφει ο περίγυρος του, που του άρεσε να αυτοσαρκάζεται και δεν κρατούσε κακία σε όσους του είχαν φερθεί σκληρά. Η ζωή του ήταν ένα δυνατό πολιτικό μυθιστόρημα: σκληροί κοινωνικοί αγώνες, πολυετείς φυλακίσεις, μοιραίες γυναίκες και ακόμη πιο μοιραία άσκηση της εξουσίας.
Αναμφισβήτητα, ο Μαντέλα υπήρξε μία από τις σημαντικότερες ηγετικές μορφές της παγκόσμιας σύγχρονης Ιστορίας.
Με τη θέσπιση των νόμων του απαρτχάιντ το 1948, οι φυλετικές διακρίσεις στη Νότιο Αφρική πήραν θεσμική μορφή. Οι ρατσιστικοί νόμοι άγγιζαν κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής: οι μεικτοί γάμοι απαγορεύτηκαν, η σεξουαλική επαφή μεταξύ λευκών και «μη λευκών» τιμωρείτο, θεσπίστηκαν δουλειές μόνο για λευκούς, ο πληθυσμός κατηγοριοποιήθηκε με βάση τη φυλή ενώ όλοι οι μαύροι ήταν υποχρεωμένοι να έχουν πάντα μαζί τους ένα «διαβατήριο» με τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, φωτογραφία και πληροφορίες για τις μετακινήσεις τους. Ήταν λίγα χρόνια πριν, το 1941, που ο νεαρός τότε Μαντέλα, το «έσκασε» από ένα προξενιό και πήγε να ζήσει στο Γιοχάνεσμπουργκ, να κρυφτεί στην αγκαλιά της μεγαλούπολης.
«Ρολιλάλα» σημαίνει ταραχοποιός
Γεννήθηκε το 1918 στο μικρό χωριό Μβέζο της Νοτίου Αφρικής, στις όχθες του ποταμού Μπάσε. Ο πατέρας του, τον ονόμασε Ρολιλάλα Νταλιμπόνγκα: «Το μόνο πράγμα που μου χάρισε ο πατέρας μου όταν γεννήθηκα ήταν ένα όνομα: Ρολιλάλα. Ρολιλάλα στην κυριολεξία σημαίνει αυτός που τραβά το κλαδί ενός δέντρου. Στην καθομιλουμένη όμως μάλλον σημαίνει ταραχοποιός. Δεν πιστεύω ότι το όνομα κάθε ανθρώπου αποτελεί μέρος του πεπρωμένου του ή ότι ο πατέρας μου προέβλεψε κατά κάποιον τρόπο το μέλλον μου, στα χρόνια όμως που ακολούθησαν φίλοι και συγγενείς απέδιδαν στο όνομά μου τις πολλές θύελλες που έσπειρα και θέρισα» έγραψε ο Μάντελα στην αυτοβιογραφία του «Ο Δρόμος για την Ελευθερία».
Σε ηλικία 25 ετών, γράφτηκε στο πανεπιστήμιο Witswaterand για να σπουδάσει νομική. Εκεί ήρθε σε επαφή με τη φιλελεύθερη και τη ριζοσπαστική σκέψη, αλλά σπουδάζοντας σε ένα πανεπιστήμιο που κυριαρχείτο από λευκούς Αφρικάνερ υπέστη ρατσισμό και διακρίσεις. Τότε ήταν που πυροδοτήθηκε το πάθος του για την πολιτική. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) και αργότερα συνιδρυτής της νεολαίας του ANC.
Δίκες, καταδίκες και ένοπλη πάλη
Το 1952, έχοντας λάβει άδεια άσκησης επαγγέλματος, άνοιξε δικηγορικό γραφείο με τον συνεργάτη του Όλιβερ Τάμπο και μαζί αγωνίστηκαν κατά του ρατσιστικού καθεστώτος. Το 1958 χώρισε από την πρώτη του σύζυγο Έβελιν Μέιζ, με την οποία είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά, για να παντρευτεί λίγο αργότερα την Γουίνι Μαντικιζέλα, που αργότερα πρωτοστάτησε στις εκστρατεία αποφυλάκισης του συζύγου της.
Δημοσιεύματα θέλουν τον Μαντέλα, να μην είναι στην προσωπική του ζωή ο «φάρος ηθικής» που ήταν στη δημόσια: φήμες για ερωμένες, παιδιά γεννημένα εκτός γάμου, ακόμη και άσκηση βίας κατά της πρώτης συζύγου του κυκλοφορούν πολλές - όλες ανεπιβεβαίωτες. Το 1956, ο Μαντέλα, όπως και άλλοι 155 ακτιβιστές, κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αλλά αθωώθηκε, έπειτα από μία πολύκροτη δίκη που διήρκεσε τέσσερα χρόνια.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 έκανε το μεγάλο άλμα στην δομή του ANC: αυτός ο σοβαρός και κουστουμαρισμένος δικηγόρος ετέθη επικεφαλής της ένοπλης πτέρυγας του ANC, το οποίο στο μεταξύ είχε τεθεί εκτός νόμου. Η ένταση με το καθεστώς του απαρτχάιντ διογκωνόταν με αποκορύφωμα τη δολοφονία 69 μαύρων από την αστυνομία, στη λεγόμενη «σφαγή του Σάπερβιλ» - γεγονός που σηματοδότησε και το τέλος της όποιας αντίληψης για ειρηνική αντίσταση κατά του ρατσιστικού καθεστώτος.
Στο κολαστήριο που το έδερναν οι άνεμοι και τα κύματα
Το 1964 ο Μαντέλα καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Ξεκίνησε εκτίοντας την ποινή του στις υψίστου ασφαλείας φυλακές της νήσου Ρόμπεν, ένα κολαστήριο που το έδερναν οι άνεμοι και τα κύματα. Το Απρίλιο του 1984, μεταφέρθηκε στην φυλακή Πόλσμουρ στο Κέιπ Τάουν και τον Δεκέμβριο του 1988 στη φυλακή Βίκτορ Βέρστερ από όπου και αποφυλακίστηκε τον Φεβρουάριο του 1990, όταν ο τελευταίος λευκός πρόεδρος της χώρας, ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ, ήρε την απαγόρευση του ANC και άλλων οργανώσεων κατά του απαρτχάιντ.
Στη φυλακή, ο Μαντέλα ακολούθησε την κλασική συνταγή των πολιτικών κρατουμένων: «τρώε το φαί σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ». Έμαθε να μιλάει Αφρικάανς και μελέτησε την ιστορία των Αφρικάανερ. Χρησιμοποιούσε την ευφυΐα αλλά και τις γνώσεις του για να μεταπείθει, σχεδόν με σωκρατική διαλεκτική μέθοδο, τους φύλακες μιλώντας τη δική τους γλώσσα: αυτό έκανε τις Αρχές να αλλάζουν συχνά τους φρουρούς του Μαντέλα, όταν έπεφτε στην αντίληψη τους ότι γίνονταν πολύ επιεικείς μαζί του !
Εκεί ήταν όμως που ο Μαντέλα γνώρισε και το πιο σκληρό πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης: «Μου είχαν δώσει ένα κελί στο τέλος του διαδρόμου. 'Εβλεπε στο προαύλιο και είχε ένα μικρό παράθυρο στο ύψος των ματιών. Μπορούσα να διασχίσω το κελί μου με τρεις δρασκελιές. λάχιστον 60 εκατοστά. Κάθε κελί είχε μια λευκή κάρτα κρεμασμένη απ' έξω με το όνομα και τον αριθμό που μας είχαν δώσει στη φυλακή. Η δική μου έγραφε "Ν. Μαντέλα 466/64", που σήμαινε ότι ήμουν ο 466ος κρατούμενος που είχε φθάσει στο νησί το 1964» έγραψε ο ίδιος για την εμπειρία του στις φυλακές της νήσου Ρόμπεν.
1993: η δικαίωση των αγώνων του
Τον Δεκέμβριο του 1993, ο Μαντέλα και ο ντε Κλερκ μοιράστηκαν το Νόμπελ Ειρήνης για την συμβολή τους στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ. Πέντε μήνες αργότερα, «ο πιο διάσημος κρατούμενος στον πλανήτη», όπως τον αποκαλούσαν επί δεκαετίες, ο άνθρωπος που ενέπνευσε εκατομμύρια καταπιεσμένους με την προσήλωσή του στον ανθρωπισμό και την απίστευτη ανθεκτικότητά του, σωματική και αγωνιστική, εξελέγη πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής στις πρώτες εκλογές της χώρας που ψήφισαν όλες οι φυλές.
Η οικονομία παραμένει στα χέρια των λευκών
Επί των ημερών του οι μαύροι της Νότιας Αφρικής απελευθερώθηκαν πολιτικά, όμως η οικονομία της χώρας - τα διαμάντια, οι μεγάλες επιχειρήσεις, το χρηματοπιστωτικό σύστημα - παρέμειναν και παραμένουν στα χέρια των λευκών. Οι οικονομικές αλυσίδες με τις οποίες δέθηκε από την πρώτη στιγμή η νεογέννητη δημοκρατία είχαν ως αποτέλεσμα μεγάλες μάζες μαύρων Νοτιοαφρικανών να μην έχουν ξεφύγει ακόμα από τον φαύλο κύκλο της φτώχειας, της αμάθειας και των ασθενειών.
Μετά την απόσυρση του από τον προεδρικό θώκο, το 1999, ο Μαντέλα συνέχισε να αγωνίζεται για μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων - μεταξύ των οποίων η καταπολέμηση της μάστιγας του ιού HIV, από τον οποίο πέθανε ο γιός του, Μακγκάτο το 2005. Στις αρχές του 2000, ο Μαντέλα αποκάλεσε τις Ηνωμένες Πολιτείες «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη» και κάλεσε τον τότε πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον νεότερο να μην εισβάλει στο Ιράκ. Παντρεύτηκε τη τρίτη του σύζυγο, Γκράσα Μασέλ (χήρα του προέδρου της Μοζαμβίκης Σαμόρα Μασέλ) το 1998 στα 80ά του γενέθλια - παρέμεινε μαζί της μέχρι τον θάνατό του.
Από το http://www.tovima.gr
Ταινία - εκπαιδευτικό πείραμα για το φαινόμενο του ρατσισμού [Εν. 3η]
tvxs.gr | Μία τάξη, φυλετικά διαχωρισμένη by tvxorissinora
Θύτες και θύματα,
εμφανής φυλετικός και λανθάνων κοινωνικός ρατσισμός,
κακεντρεχή παρατσούκλια και πικρόχολα ανέκδοτα.
Και ο δικός μας πολλαπλός ρόλος ως λειτουργών, παιδαγωγών και ανθρωπιστών...
ΣΙΡΛΕΪ ΤΣΙΖΧΟΛΜ, «Οι γυναίκες δεν έχουν τις ευκαιρίες που έχουν οι άντρες!» [Εν. 3η]
Μία από τις πιο σημαντικές και αποτελεσματικές υπερμάχους των δικαιωμάτων της γυναίκας, η Σίρλεϊ Τσίζχολμ εξελέγη στη Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών το 1968. Γρήγορα έγινε γνωστή ως δυναμική φιλελεύθερη, η οποία αντιτάχθηκε στην εξοπλιστική πολιτική και στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Ως υποψήφια για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών, το 1972, κέρδισε την υποστήριξη πενήντα δύο αντιπροσώπων, προτού αποσυρθεί. Η Σίρλεϊ Τσίζχολμ, κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της στο Κογκρέσο των ΗΠΑ από το 1968 ως το 1983, υποστήριξε το γυναικείο κίνημα και την Τροπολογία των Ίσων Δικαιωμάτων καθώς και τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων. Τον λόγο που δημοσιεύουμε σήμερα τον εκφώνησε ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων, στις 21 Μαΐου 1969.
" Κύριε πρόεδρε, όταν μια νέα γυναίκα αποφοιτά από το κολέγιο και αρχίζει να αναζητεί εργασία, είναι πιθανό να βρεθεί μπροστά σε μια απογοητευτική ή ακόμη και εξευτελιστική εμπειρία. Όταν θα μπει σε ένα γραφείο για μια συνέντευξη, η πρώτη ερώτηση που θα της τεθεί είναι «ξέρεις να δακτυλογραφείς;».
Υπάρχει ένα υπολογισμένο σύστημα προκατάληψης που βρίσκεται κρυμμένο πίσω από αυτή την ερώτηση. Γιατί είναι αποδεκτό για τις γυναίκες να είναι γραμματείς, βιβλιοθηκάριοι και δασκάλες, αλλά απολύτως απαράδεκτο για αυτές να είναι μάνατζερ, διευθυντές, γιατροί, δικηγόροι και μέλη του Κογκρέσου.
Η ανείπωτη υπόθεση είναι ότι οι γυναίκες είναι διαφορετικές. Δεν διαθέτουν διοικητική ικανότητα, μεθοδικά μυαλά, σταθερότητα, αρχηγικά προσόντα και είναι πολύ συναισθηματικές.
Έχει παρατηρηθεί και παλαιότερα ότι η κοινωνία για πολύ καιρό μεροληπτούσε εναντίον μιας άλλης μειονότητας, των μαύρων, πάνω στην ίδια βάση - πως ήταν διαφορετικοί και κατώτεροι. Ο χαρούμενος μικρός εργάτης και ο ευχαριστημένος «μαυρούλης» της φυτείας δημιουργήθηκαν και οι δύο από την προκατάληψη.
Σαν μαύρο άτομο, η φυλετική προκατάληψη δεν μου είναι άγνωστη. Η αλήθεια είναι όμως ότι στον πολιτικό κόσμο έχω πολύ συχνότερα υποστεί μεροληπτικές συμπεριφορές επειδή είμαι γυναίκα παρά επειδή είμαι μαύρη.
Η προκατάληψη εναντίον των μαύρων καθίσταται απαράδεκτη, αν και θα χρειαστούν χρόνια για την εξάλειψή της. Είναι καταδικασμένη όμως γιατί, αργά, η λευκή Αμερική αρχίζει να παραδέχεται πως [η προκατάληψη] υπάρχει. Η προκατάληψη εναντίον των γυναικών είναι ακόμη αποδεκτή. Υπάρχει πολύ λίγη κατανόηση, προς το παρόν, για την ανηθικότητα που περιέχεται στη διπλή μισθολογική κλίμακα και στην κατάταξη των περισσότερων από τις καλύτερες δουλειές σαν «για άντρες μόνο».
Περισσότερο από το μισό του πληθυσμού των ΗΠΑ είναι θηλυκό. Οι γυναίκες όμως κατέχουν μόνο το 2% των διευθυντικών θέσεων. Δεν έχουν φτάσει ούτε στο επίπεδο δείγματος ακόμη. Καμία γυναίκα δεν βρίσκεται στο συμβούλιο AFL - CIO [σ.τ.μ.: «American Federation of Labor - Congress of Industrial Organizations», ομοσπονδιακό όργανο των αμερικανικών συνδικαλιστικών οργανώσεων] ή στο Ανώτατο Δικαστήριο. Έχουν υπάρξει μόνο δύο γυναίκες που κατέλαβαν υπουργικές θέσεις και σήμερα δεν υπάρχει καμία. Μόνο δύο γυναίκες κατέχουν σήμερα βαθμούς πρεσβευτών στο διπλωματικό σώμα. Στο Κογκρέσο είμαστε μία γερουσιαστής και δέκα αντιπρόσωποι.
Αν αναλογιστούμε ότι υπάρχουν περίπου 3½ εκατομμύρια περισσότερες γυναίκες στις ΗΠΑ από άντρες, αυτή η κατάσταση είναι εξοργιστική.
Είναι αλήθεια ότι μέρος του προβλήματος υπήρξε το γεγονός πως οι γυναίκες δεν έχουν υπάρξει επιθετικές στην απαίτηση των δικαιωμάτων τους. Αυτό ήταν επίσης αλήθεια, για πολλά χρόνια, και για τον μαύρο πληθυσμό. Υποτάχτηκαν στην καταπίεση και, πολλές φορές, συνεργάστηκαν μαζί της. Οι γυναίκες έκαναν το ίδιο πράγμα. Τώρα όμως υπάρχει μια συναίσθηση της κατάστασης, ειδικά ανάμεσα στο νεαρότερο τμήμα του πληθυσμού.
Όπως και στον τομέα των ίσων δικαιωμάτων για τους μαύρους, Ισπανοαμερικανούς, Ινδιάνους και άλλες ομάδες, οι νόμοι δεν θα αλλάξουν τέτοια βαθιά ριζωμένα προβλήματα εν μια νυκτί. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν όμως για να παράσχουν προστασία σε αυτούς που αδικούνται περισσότερο και για να ξεκινήσουν τη διαδικασία της εξελικτικής αλλαγής επιβάλλοντας στην αναίσθητη πλειοψηφία να επανεξετάσει τις ασυνείδητες συμπεριφορές της.
Είναι εξαιτίας αυτού του λόγου που επιθυμώ να εισαγάγω σήμερα μια πρόταση που υπήρξε μπροστά από κάθε Κογκρέσο για τα τελευταία χρόνια και που αργά ή γρήγορα πρέπει να γίνει μέρος της βασικής νομοθεσίας της χώρας - την τροπολογία των ίσων δικαιωμάτων.
Επιτρέψτε μου να αναφέρω και να προσπαθήσω να αντικρούσω δύο από τα πιο κοινά επιχειρήματα που προβάλλονται ενάντια σε αυτή την τροπολογία. Το ένα είναι πως οι γυναίκες ήδη προστατεύονται από τον νόμο και δεν χρειάζονται νομοθεσία. Οι υπάρχοντες νόμοι δεν είναι επαρκείς για την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων για τις γυναίκες. Επαρκής απόδειξη αυτού είναι των γυναικών σε χαμηλότερους μισθούς, ταπεινές, μη αμειβόμενες δουλειές και η απίστευτη έλλειψή τους σε ανωτέρου επιπέδου δουλειές. Αν οι γυναίκες είναι ήδη ίσες, γιατί θεωρείται τόσο σημαντικό το γεγονός όταν κάποια τυχαίνει να εκλεγεί στο Κογκρέσο;
Είναι προφανές ότι υπάρχει μεροληψία. Οι γυναίκες δεν έχουν τις ευκαιρίες που έχουν οι άντρες. Και οι γυναίκες που δεν προσαρμόζονται στο σύστημα, που προσπαθούν να συγκρουστούν με τα αποδεκτά πρότυπα, στιγματίζονται σαν «παράξενες» και «μη θηλυκές». Το γεγονός είναι πως μια γυναίκα που φιλοδοξεί να γίνει πρόεδρος του συμβουλίου ή μέλος του κοινοβουλίου, το κάνει για ακριβώς τους ίδιους λόγους όπως κάθε άντρας. Βασικά, αυτοί είναι πως πιστεύει ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά και θέλει να δοκιμάσει.
Ένα δεύτερο επιχείρημα που ακούγεται συχνά εναντίον της τροπολογίας για τα ίσα δικαιώματα είναι πως θα καταργούσε τη νομοθεσία που πολλές Πολιτείες και η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση έχουν θεσπίσει, δίνοντας ειδική προστασία στις γυναίκες, και πως θα οδηγούσε τους νόμους για τον γάμο και το διαζύγιο στο χάος. Σχετικά με τους νόμους που αφορούν τον γάμο απαιτείται μια σαρωτική μεταρρύθμιση, και ένα τέλειο ξεκίνημα θα ήταν να διαγράψουμε τους υπάρχοντες από τα βιβλία. Σχετικά με την ειδική προστασία για τις εργαζόμενες γυναίκες, δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να χρειάζεται. Οι γυναίκες δεν χρειάζονται προστασία που δεν έχουν ανάγκη και οι άντρες. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι νόμοι που θα προστατεύουν τους εργαζόμενους ανθρώπους, που θα τους εγγυώνται δίκαιη αμοιβή, ασφαλείς συνθήκες εργασίας, προστασία ενάντια στην αρρώστια και στις απολύσεις, και πρόνοια για αξιοπρεπή, άνετη σύνταξη. Άντρες και γυναίκες χρειάζονται αυτά τα πράγματα εξίσου. Το ότι το ένα φύλο χρειάζεται προστασία περισσότερο από το άλλο είναι ένας μύθος της ανδρικής υπεροχής, τόσο γελοίος και ανάξιος σεβασμού όσο και οι μύθοι της λευκής υπεροχής από τους οποίους η κοινωνία προσπαθεί σήμερα να θεραπευθεί."
[πηγή: εφημ. Το Βήμα, 15/12/2002 <http://www.tovima.gr>]
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Πρόσωπα - Σύμβολα κατά του ρατσισμού [Εν. 3η]
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
Μόλις 30 χρόνια πριν, το μεγαλύτερο μέρος των Αμερικάνων δεν το είχε απασχολήσει το γεγονός ότι το 1/3 των κατοίκων των Ηνωμένων Πολιτειών, οι συμπολίτες με μαύρη επιδερμίδα, είχαν αποκλεισθεί από τα καλύτερα σχολεία, από τα εστιατόρια και τα δημόσια πάρκα. ‘Ήταν περιορισμένοι στο βάθος των λεωφορείων, δεν μπορούσαν να ψηφίσουν στις σημαντικές εκλογές. Δεν μπορούσαν να νοσηλευτούν σε νοσοκομεία, επειδή “ήταν νοσοκομεία για λευκούς”. όμως ήταν υποχρεωμένοι να εκτελούν την στρατιωτική τους θητεία σε ιδιαίτερες μονάδες των ενόπλων δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ανάμεσα σ’ αυτούς που είχαν εγκατασταθεί στο Νέο Κόσμο, ήδη από το 2ο μισό του l9ου αι. ήταν και οι Κινγκ. Απ’ αυτή την οικογένεια γεννήθηκε “μαύρος” στην Ατλάντα της Γεωργίας o ηγέτης και καθοδηγητής των μαύρων ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. O Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που γεννήθηκε το 1929 ήταν νέγρος, αλλά προνομιούχος. Στον κόσμο των νέγρων ο Μάρτιν ζούσε κάτω από προνομιακές συνθήκες, απολάμβανε την οικονομική θέση του πατέρα του και μεγάλωνε με τις ηθικές και πνευματικές αρχές των γονιών του. Η θέση του ήταν αναμφισβήτητα προνομιακή σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά των νέγρων. Αλλά αργά ή γρήγορα θα ερχόταν και γι’ αυτόν η στιγμή της αλήθειας, η οδυνηρή σύγκρουση με την παράλογη πραγματικότητα, η μέρα που κάποιος θα τον ανάγκαζε να σκεφτεί το χρώμα των χεριών του, το χρώμα του προσώπου του, και θα του έλεγε: “Φύγε, είσαι μαύρος”. Έτσι το παιδί έμαθε από κοντά τη λέξη που έδειχνε την περιφρόνηση των λευκών για το σκούρο χρώμα της επιδερμίδας. Παρόλο που στο σχολείο ήταν από τους καλύτερους μαθητές, είχε αποκλεισθεί από τα παιχνίδια των λευκών παιδιών της συνοικίας. Δεν τον ήθελαν στην συντροφιά τους γιατί ήταν “έγχρωμος”.
Στο σπίτι του έρχονταν βροχή τα απειλητικά τηλεφωνήματα της Κου-Κλουξ-Κλαν, της διαβόητης τρομοκρατικής οργάνωσης που ξεφύτρωσε το 1866 στο Παλάσκι του Τέννεση, με σκοπό να διαιωνίσει τη δουλεία των μαύρων. από τα εφηβικά του χρόνια τον κυρίευε η λαχτάρα να προσφέρει κάτι στους ανθρώπους της φυλής του. Επιθυμούσε να γίνει γιατρός ή δικηγόρος, για να μπορέσει να βοηθήσει ως ειδικός τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τελικά όμως διάλεξε τον δρόμο του κληρικού. Ο νεαρός ρίχθηκε από μικρός στο έργο με την φοβερή ευγλωττία που τον διέκρινε. Ενώ μιλούσε διαδόθηκε στη συνοικία ότι υπήρχε ένας νέος ιεροκήρυκας εμπνευσμένος από το Θεό. Οι πιστοί έτρεχαν κατά εκατοντάδες και ο Μάρτιν αναγκάσθηκε να μετακινηθεί στον κεντρικό νάρθηκα της εκκλησίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν συγκατατέθηκαν ποτέ στην απελευθέρωση της μοναδικής αποικίας τους: του λαού των μαύρων. Το κίνημα διαμαρτυρίας των νέγρων εμφανίζεται από την αρχή της ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών και οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις των μαύρων διαδέχονται η μία την άλλη.
Ο Κινγκ αφιερώθηκε στην κοινωνική δράση και προτίμησε να δράσει στο Νότο. Έτσι έγινε ένας λαμπρός διανοούμενος. Στα 25 χρόνια του ο Λούθερ Κινγκ ήταν καλός ιεροκήρυκας. ‘όταν αποφάσισε να πάει στο Μοντγκόμερι, γνώριζε ότι διάλεγε το χειρότερο άντρο του ρατσισμού σ’ όλο το Νότο. Οι νέγροι δεν είχαν δικαίωμα ψήφου, τα παιδιά τους φοιτούσαν σε ξεχωριστά σχολεία, ήταν θύματα της αστυνομικής θηριωδίας. Μία από τις πιο μισητές μορφές διαχωρισμού μεταξύ Λευκών-Μαύρων στο Νότο ήταν εκείνη που ασκήθηκε από την εταιρία που εκμεταλλεύονταν τη συγκοινωνία της πρωτεύουσας της Αλαμπάμα. Η πελατεία της ήταν σχεδόν όλοι νέγροι. Οι οδηγοί μεταχειρίζονταν τους νέγρους σαν εμπορεύματα. Τους έβριζαν “αράπηδες”, “τράγους”. ‘Ήταν το καθημερινό ταξίδι της ντροπής. Έδιναν την θέση τους στους λευκούς. Η εντολή πραγματοποιούταν συνήθως χωρίς κουβέντα. Μια ήσυχη νέγρα η Ρόζα Πάρκς δεν κουνήθηκε μετά την εντολή του οδηγού. Ο οδηγός σταμάτησε το λεωφορείο και φώναξε 2 αστυνομικούς οι οποίοι και τη συνέλαβαν. Το γκέτο “πήρε φωτιά” από την είδηση της συλλήψεως. Ένας στέλεχος της N.A.A.C.P. (Εθνικής Επιτροπής Υπεράσπισης των Μαύρων) έριξε την ιδέα για 24ωρο μποϊκοτάζ: “Μην παίρνετε το λεωφορείο, μια νέγρα πήγε φυλακή, γιατί αρνήθηκε να δώσει την θέση της στους λευκούς”. H απεργία πέτυχε. Η επιτυχία αξιοποιήθηκε, αποφασίσθηκε να δημιουργηθεί η Ένωση Βελτιώσεως του Μοντγκόμερι με επικεφαλής αυτόν που ασκούσε τη μεγαλύτερη επιρροή εκεί, τον Κινγκ. O Κινγκ είπε στο λόγο του: “Κουραστήκαμε πια να ανεχόμαστε τις διακρίσεις και τις ταπεινώσεις”.
Ο Κινγκ καθώς περνούσε ο χρόνος, γινόταν ο στόχος του λευκού μίσους δεχόταν από το τηλέφωνο κάθε λογής αισχρολογίες. Όμως αυτός είχε Θεία έμπνευση να αγωνίζεται για την δικαιοσύνη, την αλήθεια. Παρόλα ταύτα οι επιθέσεις συνεχίζονταν, έβαζαν βόμβες στο σπίτι του, αλλά αυτός έλεγε: “Θέλω να αγαπάτε τους εχθρούς σας”. Τα λόγια του Κινγκ ήταν η καλύτερη προπαγάνδα της μη-βίας.
Τα χρόνια περνούσαν. Ο Κινγκ δικάστηκε για διάφορους λόγους και αφέθηκε ελεύθερος, ενώ οι φυλετικές διακρίσεις στα λεωφορεία, κρίθηκαν αντισυνταγματικές. ‘Ήταν ο ευτυχής επίλογος μιας σκληρής μάχης. Ο Κινγκ άρχισε νέα εκστρατεία για την εξασφάλιση δικαιώματος ψήφου για όλους τους νέγρους. Το μίσος των ρατσιστών εναντίον του φούντωνε ολοένα. Μια γυναίκα του κάρφωσε στο στήθος μια λάμα. Ευτυχώς γλίτωσε από θαύμα και μετά από μια επιτυχημένη επέμβαση αποφάσισε να επωφεληθεί από τον χρόνο της αναρρώσεώς του για να πραγματοποιήσει το παλιό του όνειρο: να επισκεφτεί την Ινδία, όπου έγινε δεκτός με τιμές ηγεμόνος. Ο Κινγκ εμφάνισε έντονη δράση: αγώνες για το δικαίωμα ψήφου, αγώνες κατά των διακρίσεων. Υποστήριξε το δημοκρατικό υποψήφιο Τζων Κέννεντυ, ο οποίος τον στήριξε στις δύσκολες στιγμές των εκστρατειών του.
Έτσι ο Κινγκ μετά από έντονες πορείες διαμαρτυρίας κατά των φυλετικών διακρίσεων και τις επιθέσεις που δεχόταν από σκληρούς ρατσιστές, βρέθηκε στο νοσοκομείο για να αναρρώσει. Εκεί ένα χαρμόσυνο γεγονός άλλαξε την ζωή του. ‘Ήταν η είδηση ότι του απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη το 1964. Όμως και ύστερα από το Νόμπελ, ο Κινγκ δεν αναπαύθηκε στις δάφνες του. Το νέο πεδίο δράσεως ήταν η επαρχία Ντάλας. Εγκαταστάθηκε στην Σέλμα, όπου το περιβάλλον ήταν από τα πιο εχθρικά. Το γεγονός ότι είχε βραβευτεί με Νόμπελ δεν αναχαίτιζε τους ρατσιστές, αντίθετα τους ερέθιζε περισσότερο για την έναρξη επιθέσεων εναντίον του. Ο πρόεδρος Τζόνσον χαρακτήρισε τα γεγονότα της Σέλμας “μια αμερικανική τραγωδία” και έστειλε τον ειδικό απεσταλμένο του Κόλινς για να συζητήσει με τους ρατσιστές ηγέτες, χωρίς να γίνει τίποτα. Το 1966 έφτασε στο Σικάγο. Ο Κινγκ μπήκε στην πιο ρατσιστική συνοικία του Σικάγου. Εκεί βοήθησε τους νέγρους οδοκαθαριστές που πληρώνονταν λιγότερο από τους λευκούς συναδέλφους τους, μετά από συμπλοκή με μια φάλαγγα διαδηλωτών.
Το 1968 εγκαταστάθηκε στην Μέμφιδα του Τενεσή. Στην πόλη κυκλοφορούσε η φήμη ότι Θα δολοφονούσαν τον Κινγκ. Κάποια μέρα μιλώντας σε συγκέντρωση πιστών οπαδών του ο Μάρτιν είπε γαλήνιος: “Δεν ξέρω τι θα συμβεί αλλά δεν είμαι καθόλου ανήσυχος. Ίσως εγώ να μην φθάσω μαζί σας στη “Γη της Επαγγελίας”, ξέρω όμως ότι σαν λαός θα φτάσουμε εκεί”. Την ίδια ώρα στην πανσιόν της Μπέσσυ Μπριούκερ ζητάει δωμάτιο που να βλέπει στο μοτέλ Λωραίνη, όπου μένει ο Κίνγκ, ένας περίφημος πελάτης. Την επόμενη μέρα ένας ένοικος της πανσιόν βλέπει τον Τζων Ουίλαρντ να μπαίνει στο δωμάτιο κουβαλώντας ένα μακρύ δέμα “Σαν τουφέκι φαίνεται” σκέφθηκε. Είχε μαντέψει σωστά. Ο Λούθερ Κινγκ εκείνη τη στιγμή είχε βγει στη βεράντα να πάρει λίγο αέρα. Από 60 μέτρα μακριά ένα δάκτυλο πιέζει την σκανδάλη. Ο Μάρτιν πέφτει βαρύς.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου 1968. Η κηδεία, σύμφωνα με την επιθυμία του Μάρτιν έπρεπε να είναι απλή και σύντομη. Έγινε όμως το αντίθετο. Ο τελευταίος αποχαιρετισμός ήταν μακρύς, συγκεχυμένος και περίπλοκος. Η φυλετική ένταση γίνεται όλο και πιο δραματική. Μα η μορφή του Κίνγκ διατηρεί όλο το κύρος της στους μελετητές της νέας Επανάστασης. Στο βιβλίο του “Οι αδερφοί των Σολενταντ” ο Τζωρτζ Τζάκσον έγραψε: “Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προσπάθησε να κατευθύνει το πάθος και το κίνημα των νέγρων των Ηνωμένων Πολιτειών στη γραμμή που εκείνος θεωρούσε πιο κατάλληλη’’.
Οι αγώνες, αλλά και η θυσία του Μ.Λ.Κινγκ δεν πήγαν χαμένοι ήδη από τις 2-7-64, επί προεδρίας Λίντον Τζόνσον ψηφίστηκε o νόμος για τα αστικά δικαιώματα των νέγρων.
Τελειώνοντας Θα ήθελα να αναφέρω ένα απόσπασμα από την γνωστή ομιλία του Μ.Λ.Κινγκ:
“΄Έχω ένα όνειρο ότι κάποια μέρα στους κόκκινους λόφους της Georgia τα παιδιά των δούλων και τα παιδιά των δουλοκτητών θα καθίσουν επιτέλους μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης.
Έχω ένα όνειρο ότι τα μικρά μου παιδιά κάποια μέρα θα ζήσουν σ’ ένα έθνος που δεν θα κρίνονται από το χρώμα που έχει το δέρμα τους αλλά από το χαρακτήρα τους. Όταν αφήσουμε την ελευθερία ν’ αντηχήσει από κάθε μικρό και κάθε μεγάλο χωριό, από κάθε πολιτεία και κάθε πόλη θα έχουμε επιτέλους πλησιάσει αυτή τη μέρα που όλα τα παιδιά του Θεού, Μαύροι και Λευκοί, Εβραίοι και Εθνικοί, Προτεστάντες και Καθολικοί θα ενώσουν επιτέλους τα χέρια και θα τραγουδήσουν το παλιό νέγρικο σπιρίτσουαλ:
Ελεύθεροι επιτέλους
Ευχαριστούμε το Παντοδύναμο Θεό
Είμαστε επιτέλους ελεύθεροι.
MAPΙNA ΤΥΡΟΓΑΛΑ
Διαδραστικό παιχνίδι κατά του ρατσισμού [Εν. 3η]
H Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες δημιούργησε ένα διαδραστικό ψηφιακό παιχνίδι επιβίωσης μέσω του οποίου αποσκοπεί με τρόπο βιωματικό οι μαθητές να ενημερωθούν και να ευαισθητοποιηθούν για την συνθήκες ζωής των προσφύγων.
Λεξιλόγιο [Εν. 3η]
Δημιουργήστε το δικό σας σύννεφο λέξεων αξιοποιώντας λεξιλόγιο σχετικό με τον θεματικό άξονα του φαινομένου του ρατσισμού.
Ένα δείγμα!
Ενημερωτικό υλικό και κόμικ κατά του ρατσισμού [Εν. 3η]
Επειδή το χιούμορ είναι διδακτικό και δηκτικό παράλληλα ...
Ερωτήσεις ευθείες και πλάγιες [Εν. 3η]
Θεωρία σχολικού εγχειριδίου
όλες οι ακόλουθες ασκήσεις είναι πονήματα της πολύ αξιόλογης συναδέλφου Γ. Κωνταντίνου από τον προσωπικό της ιστότοπο.
Άσκηση 1η
Άσκηση 2η
Άσκηση 3η
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)