Open publication - Free publishing
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015
πολυσημία στα μαθηματικά [Εν. 2η]
Ενδεικτική εξάσκηση με flashcards,
προκειμένου να εμπεδώσουμε την πολυσημία σε σχέση με την εξειδικευμένη ορολογία γνωστικών αντικειμένων.
Εγγραφή στο http://www.easynotecards.com/index με χρήση διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου,
δημιουργία των καρτών σας,
share, embed this set, size selection "small" και αντιγραφή του κώδικα ενσωμάτωσης.
καλή επιτυχία!
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015
LAMS - Greeklish [Εν. 2η]
Στο πλαίσιο της διδακτικής αξιοποίησης του προηγμένου διαδικτυακού περιβάλλοντος διδασκαλίας και μάθησης LAMS η εξής ακολουθία αφορά το τεχνητό γλωσσικό ιδίωμα των Greeklish.
Άρθρα για τα greeklish [Εν. 2η]
Τι θα έλεγε ο Πλάτωνας για τα greeklish;
από τα Φραγκοχιώτικα ...
Πόσο κινδυνεύει το αλφάβητό μας; Ενας ανύπαρκτος εχθρός. Το Βήμα: Νέες Εποχές, σ. 9, 28/1/2001 [Μπαμπινιώτη]
Διακήρυξη των μελών της Ακαδημίας εναντίον κάθε προσπάθειας για την αντικατάσταση του ελληνικού αλφαβήτου από το λατινικό
Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Η γλώσσα της ηλεκτρονικής επικοινωνίας
Βλάπτουν την ορθογραφία
Η αρνητική επιρροή των greeklish στους μαθητές
Η ομιλία μιας δεύτερης γλώσσας καθυστερεί την εμφάνιση άνοιας και Αλτσχάιμερ
H βρετανο-ινδική επιστημονική έρευνα διαπίστωσε ότι οι δίγλωσσοι αναπτύσσουν άνοια κατά μέσο όρο 4,5 χρόνια αργότερα, σε σχέση με όσους μιλάνε μόνο μία γλώσσα.
Οι άνθρωποι που μιλάνε μια δεύτερη γλώσσα, έχουν αυξημένη προστασία έναντι της άνοιας και της νόσου Αλτσχάιμερ, σύμφωνα με μια νέα βρετανο-ινδική επιστημονική έρευνα, τη μεγαλύτερη του είδους της μέχρι σήμερα. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι δίγλωσσοι αναπτύσσουν άνοια κατά μέσο όρο 4,5 χρόνια αργότερα, σε σχέση με όσους μιλάνε μόνο μία γλώσσα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Σουβάρνα Αλλαντί του Ινστιτούτου Ιατρικών Επιστημών Nizam του Χαϊντεραμπάντ και τον Τοόμας Μπακ του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Neurology» της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας, σύμφωνα με το «New Scientist», μελέτησαν 648 ανθρώπους με μέση ηλικία 66 ετών, οι οποίοι είχαν διαγνωστεί με άνοια και Αλτσχάιμερ.
Η έρευνα έδειξε ότι, ανεξάρτητα από άλλους παράγοντες (μορφωτικό επίπεδο, φύλο, επάγγελμα, τόπος κατοικίας κ.α.), όσοι μιλάνε δεύτερη γλώσσα, εμφανίζουν τα πρώτα συμπτώματα άνοιας και Αλτσχάιμερ σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία.
Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό συμβαίνει ακόμα και μεταξύ όσων ανθρώπων είναι αναλφάβητοι. «Η έρευνά μας είναι η πρώτη που διαπιστώνει ότι το να μιλάει κανείς δύο γλώσσες, είναι πλεονέκτημα ακόμα και για όσους δεν μπορούν καν να διαβάσουν», δήλωσε η Αλλαντί.
Σύμφωνα με τους Ινδούς ερευνητές, η ομιλία πάνω από μιας γλώσσας «οδηγεί σε καλύτερη ανάπτυξη εκείνων των περιοχών του εγκεφάλου που ελέγχουν τις εκτελεστικές λειτουργίες και την προσοχή, πράγμα που μπορεί να παρέχει προστασία από την εκδήλωση άνοιας».
Από την άλλη, πάντως, η μελέτη δεν διαπίστωσε να υπάρχει κάποιο πρόσθετο όφελος, αν κανείς είναι πολύγλωσσος, μιλώντας περισσότερες από δύο γλώσσες.
Σε ανάλογα συμπεράσματα για τη σχέση πολυγλωσσίας - άνοιας είχε καταλήξει μια προηγούμενη καναδική επιστημονική έρευνα με επικεφαλής την Έλεν Μπιάλιστοκ του πανεπστημίου της Υόρκης στο Τορόντο.
Τα οφέλη της διγλωσσίας αφορούν πρωτίστως όσους αμέσως μετά τη γέννησή τους μιλάνε δύο γλώσσες, αλλά φαίνεται πως και αυτοί ακόμα που εκ των υστέρων μαθαίνουν μια δεύτερη γλώσσα, επίσης, ωφελούνται από νευρολογικής πλευράς.
από την http://portal.kathimerini.gr
Η γλωσσομάθεια είναι το εθνικό χόμπι μας [Εν. 2η]
Οι Ελληνες έχουμε έφεση στην εκμάθηση ξένων γλωσσών και η έρευνα του Ευρωβαρόμετρου μάς το αναγνωρίζει
Εφεση στις ξένες γλώσσες, είτε για να αποκτήσουν πλεονέκτημα στην απαιτητική αγορά εργασίας του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου είτε από χόμπι, παρουσιάζουν σταθερά οι Ελληνες. Το γεγονός αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ειδικά όταν, σύμφωνα με έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, το 83% των Ευρωπαίων αναγνωρίζει μεν τη σημασία της γνώσης ξένων γλωσσών, περίπου ένας στους δύο (44%) όμως παραδέχεται ότι δεν μπορεί να κάνει ολοκληρωμένη συζήτηση σε άλλη γλώσσα, πέραν της μητρικής. Παρ΄ όλα αυτά, υπάρχουν και ορισμένοι Ευρωπαίοι οι οποίοι ανεξάρτητα από τις κλασικές ή όχι σπουδές τους επιδιώκουν να μάθουν Ελληνικά.
Η τάση αυτή των Ελλήνων τούς οδηγεί και στην εκμάθηση πιο... σπάνιων γλωσσών. Η ιστορικός κυρία Κατερίνα Χάλκου αγαπά το θέατρο. Πριν από δύο χρόνια άρχισε μαθήματα ρωσικής γλώσσας. «Αισθανόμουν ότι διαβάζοντας και βλέποντας ρωσικό θέατρο σε μετάφραση κάτι έχανα» είπε στο «Βήμα». Αρχισε εντατικά μαθήματα, έξι ώρες την εβδομάδα τον πρώτο χρόνο και τέσσερις, τον δεύτερο. Γνωρίζει ήδη αγγλικά και γαλλικά και ομολογεί ότι τα ρωσικά τη δυσκόλεψαν στην αρχή. «Χρειάστηκαν τρεις μήνες να εξοικειωθώ με το αλφάβητο και να μπορώ να διαβάσω στα ρωσικά». Μπορεί πλέον να κάνει μια απλή συζήτηση στα ρωσικά και φιλοδοξεί κάποια στιγμή να μπορεί να απολαύσει τον «Γλάρο» του Τσέχοφ στο πρωτότυπο. Στο μεταξύ έδωσε εξετάσεις για την απόκτηση του πρώτου πιστοποιητικού γλωσσομάθειας στα ρωσικά. «Θέλω να έχω και κάποιο πτυχίο που να πιστοποιεί τις γνώσεις μου. Θεωρώ ότι μια τρίτη γλώσσα, και μάλιστα κάποια που δεν συγκαταλέγεται στις “κλασικές” ευρωπαϊκές γλώσσες που μαθαίναμε συνήθως, αποτελεί δεξιότητα που εμπλουτίζει το βιογραφικό μου».
«Είναι γλωσσομαθείς οι Ελληνες,με ενδιαφέρον και μεγάλη επιτυχία στην εκμάθηση ξένων γλωσσών.Υπάρχουν σπουδαστές στο Διδασκαλείο που παρακολουθούν ταυτόχρονα τέσσερις ξένες γλώσσες» ανέφερε ο κ. Ιωάννης Κογκετσίδης , γραμματέας του Διδασκαλείου Ξένων Γλωσσών του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο οποίο παραδίδονται μαθήματα ξένων γλωσσών από το 1931. Εφέτος διδάσκονται 21 γλώσσες, ανάμεσα στις οποίες ιαπωνικά, κορεατικά, περσικά και αραβικά. Δημοφιλέστερη είναι τα ισπανικά. «Είναι σταθερά ηπρώτη γλώσσα τα τελευταία επτά χρόνια, με δεύτερη τα αγγλικά και τρίτη τα ιταλικά»σύμφωνα με τον κ. Κογκετσίδη. Ακολουθούν τα γερμανικά, τα ιαπωνικά, τα αραβικά, τα κινεζικά και τα ρωσικά. Συνολικά εφέτος έχουν εγγραφεί στο Διδασκαλείο 3.220 σπουδαστές, αριθμός περίπου σταθερός τα τελευταία τρία χρόνια.
Η Ελλάδα παραμένει μεταξύ των χωρών-μελών της ΕΕ όπου καταγράφονται τα υψηλότερα ποσοστά γλωσσομάθειας. Το 44,8% των Ελλήνων ηλικίας 25-64 ετών δηλώνει ότι μιλάει μια ξένη γλώσσα (35,7%, ο αντίστοιχος μέσος όρος των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης), το 33,4% δήλωσε ότι δεν μιλάει καμία ξένη γλώσσα (36,2%, ο μέσος όρος στην ΕΕ) και το 21,9% δήλωσε ότι μιλάει δύο ή περισσότερες ξένες γλώσσες (28,1%, ο αντίστοιχος μέσος όρος στην ΕΕ). Από τα ίδια στοιχεία φαίνεται ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά μαθητών που διδάσκονται τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα καταγράφονται στην Ελλάδα (92%), στην Ιταλία (74%) και στην Ιρλανδία (73%).
Στη χώρα μας, και σε πιλοτική εφαρμογή, λειτουργεί από τις αρχές του σχολικού έτους πρόγραμμα διευρυμένου ωραρίου σε 800 ολοήμερα σχολεία της χώρας, όπου, μεταξύ άλλων, παρέχεται η δυνατότητα διδασκαλίας της αγγλικής γλώσσας, ήδη από την Α΄ τάξη του Δημοτικού καθώς και δεύτερης γλώσσας.
Εκ παραλλήλου με τις πιο δημοφιλείς γλώσσες οι Ελληνες επιδιώκουν να μάθουν γλώσσες-εργαλεία της δουλειάς τους. Η κυρία Αλεξία Μπούκα, καθηγήτρια σουηδικών σε ιδιωτικό φροντιστήριο, παρατηρεί εφέτος αύξηση του ενδιαφέροντος για τα σουηδικά. Η οικονομική κρίση περιορίζει τα έξοδα, μαζί με αυτά και τις δαπάνες για ξένες γλώσσες;«Πιστεύω ότι ακριβώς λόγω της κρίσης μαθαίνουν τη γλώσσα για να μπορέσουν να φύγουνγια τη Σουηδία και να αναζητήσουν δουλειά εκεί». Στο φροντιστήριο φοιτούν συνολικά 30 σπουδαστές, όλοι ενήλικοι, και γνωρίζουν ήδη αγγλικά, αρκετοί και γερμανικά. «Οι περισσότεροι έχουν ηλικία μεταξύ 20-35 ετών. Μαθαίνουν τη γλώσσα για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη Σουηδία. Πάρα πολλοί είναι οι γιατροί που προγραμματίζουν να κάνουντην ειδικότητά τους και να δουλέψουν στη Σουηδία διότι εκεί υπάρχει έλλειψη γιατρών».
«Να γιατί έμαθα να μιλώ και να γράφω ελληνικά»
Η κυρία Μπιάνκα Τιάνα Μας από την ΙσπανίαΣτην οικογένειά της είχαν πάντοτε έφεση στην εκμάθηση των ξένων γλωσσών. Αλλά η επιλογή της να μάθει ελληνικά ξένισε.«Ηταν ασυνήθιστο» τονίζει. «Δεν φαινόταν να έχει άμεση χρησιμότητα». Η κυρία Μπιάνκα Τιάνα Μας είναι Ισπανίδα, πλέον η ζωή την έφερε να διαβιοί στην Ελλάδα, και βέβαια «δεν μετανιώνω για την επιλογή μου να μάθω ελληνικά». Η Μπιάνκα χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να μάθει τη «δύσκολη και απαιτητική γλώσσα σας, αλλά είναι ίσως το βασικότερο στοιχείο νακατανοήσει κανείς τη σύγχρονη πραγματικότητα της κοινωνίας σας».
Τα ελληνικά τα έμαθε όταν τέθηκε το ζήτημα εμπλουτισμού των γνώσεών της στις ευρωπαϊκές γλώσσες και τα επέλεξε «από περιέργεια και ενδιαφέρον για την Αρχαιότητα, αλλά κυρίως το σήμερα». Στα πρώτα μαθήματα «δεν καταλάβαινα σχεδόν τίποτε». Τώρα πλέον, ύστερα από τέσσερα χρόνια μαθημάτων στη Μαδρίτη, «όταν ακόμη στο μυαλό μου δεν υπήρχε καν η ιδέα άφιξης και διαμονής στην Ελλάδα» και δύο χρόνια παραμονής στην Αθήνα, μιλά και γράφει με άνεση, έχοντας ως πιο αγαπημένες λέξεις «το “λουλούδι”΄ και το “ευχαριστώ΄΄. Στην πρώτη περίπτωση είναι σαν να ανοίγει το άνθος στις συλλαβές και στη δεύτερη σαν να εκφράζεται όλη η ευγνωμοσύνη του προσώπου σε ένα γεμάτο νόημα ρήμα».
«Η λέξη “παρόν” γειώνει μοναδικά τη στιγμή»
Με άριστες γνώσεις αγγλικών και γαλλικών, ο γερμανός σκηνοθέτης θεάτρου κ. Μίχαελ Ζάιμπερ έμαθε νέα ελληνικά «για να υποβοη θήσω τη δουλειά μου, όταν χρειάστηκε να σκηνοθετήσω την ευριπίδεια τραγωδία “Τρωάδες” με έλληνες ηθοποιούς». Δεν έκανε μαθήματα «με τη στενή έννοια του όρου», αλλά προμηθεύθηκε συγγράμματα ελληνικής και τον βοήθησαν «φίλοι φιλόλογοι και καθηγητές των Νέων Ελληνικών». Η δυσκολία μιας γλώσσας είναι «υποκειμενική υπόθεση. Η εκμάθηση των ελληνικών δεν θεωρώ ότι ήτανδύσκολη». Η αγαπημένη του λέξη είναι «“παρόν”, καθώς γειώνει τη στιγμή με μοναδικό τρόπο, δίνει το “εδώ και τώρα” όπως καμία άλλη γλώσσα». Αλλά παρατηρεί ότι «πολλές φορές οι Ελληνες, και κυρίως οι νέοι, κακοποιούν τη γλώσσα τους, ή δυσκολεύονται να εκφραστούν με πληρότητα σε αυτήν. Αραγε, για παράδειγμα, πόσες... ώρες αντιστοιχούν στη “μία η ώρα”΄, όταν λένε ορισμένοι “θα τα πούμε στις μία”...».
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 06/11/2010 06:45
Από το http://www.tovima.gr
Η εθνική γλώσσα [Εν. 2η]
της Χριστίνας Κουλούρη
«Eλληνικόν έθνος ονομάζονται όλοι οι άνθρωποι, όσοι ομιλούσι την Eλληνικήν γλώσσαν, ως ιδίαν αυτών γλώσσαν» έγραφε το 1853 ο K. Παπαρρηγόπουλος. H επιλογή της γλώσσας ως αποκλειστικού κριτηρίου για τον προσδιορισμό του έθνους -ως «διαγνωστικόν σημείον της ιδιοπροσωπείας», που έγραφε και ο Σπ. Zαμπέλιος- δεν αποτελεί βεβαίως εξαίρεση αλλά μάλλον κοινό τόπο για τους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς του 19ου αιώνα. Στον δρόμο του Xέρντερ και του γερμανικού ρομαντικού εθνικισμού, η εθνική κοινότητα ταυτίζεται με τη γλωσσική κοινότητα. Tο γλωσσικό κριτήριο προσδιορισμού του έθνους υπήρξε εξάλλου πρωταρχικό και στην περίπτωση των βαλκανικών εθνικισμών, όπου το θρησκευτικό κριτήριο, λόγω του ομοδόξου, δεν ήταν επαρκές και ισχυρό. Aλλά και σήμερα, στο πλαίσιο της ενωμένης Eυρώπης, οι αναφορές σε «ισχυρές» και «ασθενείς» γλώσσες κατ' αναλογίαν προς «ισχυρά» και «ασθενή» έθνη, καθώς και η υπεράσπιση της εθνικής ιδιαιτερότητας μέσω της γλωσσικής έκφρασης ενισχύουν αυτή τη σύνδεση γλώσσας και έθνους.
Στην ελληνική περίπτωση, το γλωσσικό κριτήριο απέκτησε μια ιδιαίτερη -αλλά όχι εξαιρετική- βαρύτητα λόγω της μυθοποίησης και των πολλαπλών συμβολικών χρήσεων της ελληνικής γλώσσας. Σταθερή ως προς την ουσία της υπήρξε η σχέση γλώσσας και έθνους ενώ μεταβάλλονταν τα πολιτικά συμφραζόμενα αυτής της σχέσης ανάλογα με την εποχή και τις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες. Tο ότι και η ελληνική γλώσσα έχει ιστορικότητα και δεν αποτελεί είδος σταθερό και αναλλοίωτο ανά τους αιώνες τεκμηριώθηκε με τις δύο πρόσφατες Iστορίες της Eλληνικής Γλώσσας (η πρώτη εκδόθηκε από το EΛIA στην Aθήνα με επιστημονική επιμέλεια του M. Z. Kοπιδάκη το 1999 και η δεύτερη από το Kέντρο Eλληνικής Γλώσσας στη Θεσσαλονίκη με επιστημονική επιμέλεια του A.-Φ. Xριστίδη το 2001), οι οποίες δεν αναπαρήγαγαν στερεότυπα παλαιότερων Iστοριών σχετικά με την «εγγενή συντηρητικότητα» της ελληνικής γλώσσας, δηλαδή την αντίστασή της στην αλλαγή - νοουμένη βεβαίως ως «αλλοίωση».
Tο δυσανάλογα μεγάλο βάρος της αρχαιότητας στη νεότερη Eλλάδα, το άγχος για την απόδειξη της αρχαιοελληνικής καταγωγής απέναντι στη «δύσπιστη» Δύση, η προσπάθεια να προσεγγιστεί το κλασικό πρότυπο μέσω της μίμησης ανέδειξαν το πρόβλημα της «εθνικής γλώσσας» σε κεντρικό πολιτισμικό, ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα. Ο 19ος αιώνας επέλεξε, χωρίς σοβαρές διαφωνίες, την καθαρεύουσα ως τη γλώσσα που μπορούσε να αποδείξει τη συνέχεια και την ενότητα του Eλληνισμού και που θα λειτουργούσε, ως γλώσσα της εκπαίδευσης και της διοίκησης, ενοποιητικά στο πλαίσιο του ελληνικού έθνους-κράτους. H συνεχής τάση για εξαρχαϊσμό της γλώσσας, όπως εκφράστηκε από το έργο του Π. Σούτσου Nέα Σχολή του γραφομένου λόγου με υπότιτλο Aνάστασις της αρχαίας ελληνικής γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων (1853), σημαίνει και τη σαφή βούληση για «καθαρισμό» της γλώσσας από τις «βάρβαρες» προσμείξεις. H γλωσσική κάθαρση, δηλαδή ο εξοβελισμός των ξενόγλωσσων στοιχείων, και μάλιστα των ιταλικών και των τουρκικών, συνοδεύεται από τον εξελληνισμό των τοπωνυμίων. Συστηματικά και από ειδικές επιτροπές, τα «αλλόγλωσσα ή κακόφωνα» ονόματα αντικαθίστανται από τα αντίστοιχα αρχαία ελληνικά. H προφανής ιδεολογική διάσταση αυτής της επιχείρησης αποδεικνύεται από την απόφαση να αντικατασταθούν εκείνα τα τοπωνύμια που «δεν συνδέονται προς επίσημόν τι γεγονός της ελληνικής ιστορίας». 'Eτσι, τοπωνύμια της νεότερης ιστορίας, όπως Δερβενάκια, Γραβιά, Ψαρά κ.ά., διατηρούνται.
Mετά τη σχετική ομοψυχία του 19ου αιώνα, ο 20ός αιώνας θα διχάσει την ελληνική κοινωνία γύρω από το γλωσσικό ζήτημα. Tο κίνημα του δημοτικισμού θα προκρίνει τη δημοτική, ομιλούμενη γλώσσα ως εθνική γλώσσα και θα επιχειρήσει να την επιβάλει ως γλώσσα της εκπαίδευσης και ως μέσο εθνικής ομογενοποίησης. Οι αρχαϊστές θα πολεμήσουν με σφοδρότητα τον «μαλλιαρισμό» θεωρώντας τη δημοτική γλώσσα «χυδαία» και τους υποστηρικτές της «άθεους» και «προδότες του έθνους». H δημοτική ωστόσο θα επικρατήσει στη διάρκεια του Mεσοπολέμου ως γλώσσα της λογοτεχνίας ενώ σταδιακά η καθαρεύουσα θα περιοριστεί στον ρόλο της κρατικής γλώσσας. H μακροβιότητα της καθαρεύουσας ως επίσημης γλώσσας οφείλεται στο γεγονός ότι στο μετεμφυλιακό κράτος η δημοτική ταυτίστηκε με την αριστερή πολιτική ταυτότητα ενώ αντίστοιχα η καθαρεύουσα αξιολογούνταν ως τεκμήριο εθνικής νομιμοφροσύνης και «πατριωτισμού». Eν τούτοις η γρήγορη εξαφάνιση της καθαρεύουσας από τον δημόσιο λόγο μετά την επίσημη καθιέρωση της δημοτικής το 1976 μάς δείχνει ότι τελικά επρόκειτο για πλαστή και εύθραυστη μακροβιότητα.
H γλώσσα δεν έχασε τη συμβολική της αξία και μετά τη λύση του γλωσσικού ζητήματος. H συζήτηση για την αναγκαιότητα ή μη της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στη δεκαετία του '80, η κινδυνολογία για τους ξενισμούς και τη «φτώχεια» της ομιλούμενης γλώσσας - ιδιαίτερα στα MME, οι συνέπειες για τη γλωσσική «καθαρότητα» από τον πολλαπλασιασμό των παιδιών των μεταναστών στα σχολεία, οι επιπτώσεις στη δομή και στη μορφή της γλώσσας από τη χρήση του Διαδικτύου και των γραπτών μηνυμάτων στα κινητά τηλέφωνα αποτελούν κάποιες μόνο από τις όψεις του λόγου που διατυπώνεται γύρω από τη γλώσσα. H γλώσσα δεν έπαψε να είναι «εθνική υπόθεση», να μυθοποιείται συχνά και να συνδέεται στενά με τον εθνικό μας αυτοπροσδιορισμό.
από την εφημερίδα "Το Βήμα"
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015
Ξενοφών Ζολώτας - Ομιλίες [Εν. 2η]
Ακολουθούν δύο λόγοι, οι οποίοι έμειναν μνημειώδεις.
Αιτία ως προς αυτό δεν ήταν μόνο το περιεχόμενό τους αλλά και η γλώσσα τους.
Υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική.
Υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική.
Κατ' ουσίαν όμως, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων η γλώσσα είναι η Ελληνική.
LAMS - Γλωσσικός Δανεισμός [Ν. Γλώσσα Εν. 2η & 4η]
Στο πλαίσιο της διδακτικής αξιοποίησης του προηγμένου διαδικτυακού περιβάλλοντος διδασκαλίας και μάθησης LAMS η εξής ακολουθία αφορά το φαινόμενο του εξωτερικού γλωσσικού δανεισμού της ελληνικής διαχρονικά και συγχρονικά.
Λεξιλογικός δανεισμός στη νέα ελληνική [Εν. 2η]
Επιλέξτε από τις συντομογραφίες τη γλώσσα που προτιμάτε [Ετυμολογία].
Πριν ξεκινήσετε, να παρακολουθήσετε με προσοχή το βίντεο οδηγιών.
Να δημιουργήσετε ένα ετικετοσύννεφο με τουλάχιστον 20 λέξεις οι οποίες είναι ενσωματωμένες πλέον στην ελληνική αν και αποτελούν γλωσσικά δάνεια από τη γλώσσα που επιλέξατε να διερευνήσετε.
Οδηγίες για τα σύννεφα λέξεων υπάρχουν στο ακόλουθο βίντεο.
Μύθοι και αλήθειες για την ελληνική γλώσσα [Εν. 2η]
Μιλά ο γνωστός συγγραφέας και μεταφραστής Νίκος Σαραντάκος με θέμα ''Μύθοι και αλήθειες για την ελληνική γλώσσα''.
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015
10 μύθοι για τη νεοελληνική γλώσσα [Εν. 2η]
Η μορφή υπερκειμένου του αφιερώματος είναι δημοσιευμένη στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας "Τα Νέα":
http://ta-nea.dolnet.gr/
http://ta-nea.dolnet.gr/
Το αφιέρωμα κυκλοφορεί και σε βιβλίο: Γ. Η. Χάρης, επιμ., Δέκα μύθοι για την ελληνική γλώσσα , Αθήνα: Πατάκης, 2001
Με ηρωίδα τη γλώσσα [Εν. 2η]
Με αφορμή το 2ο κείμενο της ενότητας να μελετήσετε τα ακόλουθα άρθρα
Ο Βασίλης Αλεξάκης, τα ελληνικά, τα γαλλικά και η αφρικανική σάνγκο
Oι ξένες λέξεις διηγούνται καταπληκτικές ιστορίες...
Δέκα γλώσσες στα όρια της εξαφάνισης [Εν. 2η]
Έντεκα βιβλία για μειονότητες και γλώσσες που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν, μεταξύ των οποίων και 12 διάλεκτοι των Αβοριγίνων της Αυστραλίας, έχει γράψει ο Πίτερ Όστιν.
Ο Όστιν είναι επικεφαλής του τμήματος Γλωσσολογίας της βρετανικής Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών και διευθυντής του ακαδημαϊκού προγράμματος Γλωσσών υπό Εξαφάνιση. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του έχει τον τίτλο "1.000 γλώσσες: Η παγκόσμια ιστορία ζωσών και χαμένων γλωσσών", το οποίο εξετάζει την κατάσταση των γλωσσών ανά τον κόσμο.
Σήμερα χρησιμοποιούνται περισσότερες από 6.900 γλώσσες παγκοσμίως, οι οποίες ομιλούνται από εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων έως και από μόλις έναν ή δύο. Γλωσσολόγοι εκτιμούν ότι τουλάχιστον οι μισές από τις υπάρχουσες γλώσσες κινδυνεύουν να εξαφανιστούν μέχρι το 2050. Κύριος λόγος γι’ αυτήν την απώλεια είναι ότι κοινότητες ανθρώπων μετακινούνται σε τόπους όπου ομιλούνται πολιτικά και οικονομικά ισχυρότερες γλώσσες, όπως τα αγγλικά, τα ισπανικά, τα χίντι ή τα σουαχίλι.
Κάθε γλώσσα εκφράζει την ιστορία, τον πολιτισμό, την κοινωνία και την ταυτότητα του λαού που τη μιλά και καθεμία αποτελεί μοναδικό τρόπο ομιλίας για το Σύμπαν. Η απώλεια οποιασδήποτε γλώσσας είναι απώλεια και για την κοινότητα που τη χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά της και για την ανθρωπότητα. Τα τραγούδια, οι ιστορίες, οι λέξεις, οι εκφράσεις και οι γραμματικές δομές των γλωσσών, που αναπτύχθηκαν από αμέτρητες γενιές, αποτελούν τμήμα της άυλης κληρονομιάς όλης της ανθρωπότητας.
Ο καθηγητής Όστιν κλήθηκε να εξηγήσει πώς επέλεξε τις δέκα από τις 3.000 γλώσσες που κινδυνεύουν. Η επιλογή μου, είπε, είναι προσωπική και επιχειρεί να λάβει υπόψη τέσσερις παράγοντες:
1. Γεωγραφική κάλυψη. Ει δυνατόν ήθελε τουλάχιστον μία γλώσσα από κάθε ήπειρο.
2. Επιστημονικό ενδιαφέρον. Ήθελε να περιλάβει γλώσσες που οι γλωσσολόγοι βρίσκουν ενδιαφέρουσες και σημαντικές λόγω της δομικής ή της ιστορικής τους σημασίας.
3. Πολιτιστικό ενδιαφέρον. Στο μέτρο του δυνατού, να περιλάβει κάποιες πληροφορίες για σημαίνουσες πολιτιστικές και πολιτικές πλευρές απειλούμενων γλωσσών.
4. Κοινωνικός αντίκτυπος. Ήθελε να περιλάβει μία ή περισσότερες καταστάσεις που να καταδεικνύουν γιατί οι γλώσσες κινδυνεύουν, καθώς και να φωτίσει ορισμένους τρόπους, με τους οποίους οι κοινότητες αντιδρούν στην απειλή που αντιμετωπίζουν.
Ακολουθεί ο κατάλογος των δέκα πλέον απειλούμενων γλωσσών κατά τον καθηγητή Όστιν.
* Τζέρου
Η γλώσσα αυτή, που σημαίνει και Μεγάλος Ανταμανέζος, ομιλείται από περίπου είκοσι ανθρώπους στα νησιά Ανταμάν του Ινδικού ωκεανού. Γενική πεποίθηση είναι ότι οι γλώσσες των νησιών αυτών ίσως να είναι οι τελευταίες από εκείνες που η ιστορία τους ανάγεται στην προνεολιθική εποχή στη Νοτιοανατολική Ασία, όπου ίσως υπήρξε ο πρώτος οικισμός ανθρώπων που μετακινήθηκαν από την Αφρική. Οι γλώσσες των νησιών Ανταμάν δεν φαίνεται να σχετίζονται με οποιαδήποτε άλλη γλώσσα που ομιλείται στον πλανήτη.
* Ν l u ( ή Χομάνι) Τη διάλεκτο, που ανήκει στην ομάδα Χοϊσάν, μιλούν λιγότεροι από δέκα ηλικιωμένοι, η πατρώα γη των οποίων βρίσκεται στην περιοχή του εθνικού πάρκου της Καλαχάρι στη Νότια Αφρική. Οι γλώσσες Χοϊσάν διακρίνονται για τους ιδιαίτερους ήχους τους - το σύμβολο l προφέρεται ως τσκ! τσκ! και χρησιμοποιείται για να εκφράσει λύπη ή επίπληξη. Ο στενότερος συγγενής της διαλέκτου είναι η διάλεκτος Τα α, την οποία μιλούν 4.000 άνθρωποι και έχει τους περισσότερους ήχους από οποιαδήποτε άλλη γλώσσα: 74 σύμφωνα, 31 φωνήεντα και τέσσερις τόνους (βάθος φωνής).
* Aϊνού Ομιλείται από μικρή ομάδα ηλικιωμένων στο νησί Χοκάιντο, στο βορρά της Ιαπωνίας. Πρόκειται για αυτόχθονες, που μόλις φέτος αναγνωρίστηκαν ως μειονότητα από την ιαπωνική κυβέρνηση. Η διάλεκτος έχει πολύ περίπλοκα ρήματα, που περιλαμβάνουν τις έννοιες ολόκληρων προτάσεων, και είναι το όχημα μιας προφορικής λογοτεχνίας παραμυθιών και τραγουδιών. Σήμερα γίνονται προσπάθειες να αναβιώσει η διάλεκτος και μαζί τα σχετικά έθιμα.
* Θάο Η διάλεκτος αυτή επιχωριάζει στη λίμνη Σαν Μουν, στην κεντρική Ταϊβάν. Την μιλούν λίγοι ηλικιωμένοι, η πλειοψηφία της κοινότητας των οποίων μιλά την κινεζική της Ταϊβάν (Μινάν). Ανήκει στη γλωσσική ομάδα των Οστρονέζικων, που έχουν σχέση με γλώσσες που ομιλούνται στις Φιλιππίνες, στην Ινδονησία και στον Ειρηνικό, και εκπροσωπεί μία από τις αρχικές κοινότητες των Οστρονησίων, πριν αυτοί ταξιδέψουν νότια και ανατολικά πριν από 3.000 χρόνια.
* Γιούτσι Διάλεκτος της Οκλαχόμας των ΗΠΑ, που ομιλείται από μόλις πέντε ανθρώπους, οι οποίοι μάλιστα είναι άνω των 75 ετών. Πρόκειται για απομονωμένη γλώσσα (δεν μοιάζει να σχετίζεται με οποιαδήποτε άλλη ομιλούμενη γλώσσα). Οι ομιλούντες τη Γιούτσι αυτοαποκαλούνται Τσογιάχα, που σημαίνει "παιδιά του ήλιου". Τα ουσιαστικά της Γιούτσι έχουν δέκα γένη, τα οποία ξεχωρίζουν από τις καταλήξεις: έξι για τους Τσογιάχα, μία για όσους δεν μιλούν τα Γιούτσι και για τα ζώα και τρεις για τα άψυχα αντικείμενα (οριζόντια, κάθετα και κυκλικά). Ερευνητές προσπαθούν να καταγράψουν τη διάλεκτο με ηχοληψίες και βίντεο και επιχειρείται η αναβίωσή της με μαθήματα σε παιδιά.
* Όρο Γουίν Όσοι μιλούν τη διάλεκτο αυτή ζουν στο δυτικό κρατίδιο Ροντόνια της Βραζιλίας και προσεγγίστηκαν για πρώτη φορά από ξένους το 1963, στις πηγές του ποταμού Πακάας Νόβος. Η ομάδα τους σχεδόν εξοντώθηκε ύστερα από δύο επιθέσεις των ξένων και σήμερα αριθμεί μόλις πενήντα ανθρώπους, από τους οποίους τη διάλεκτο μιλούν μόνο πέντε. Η διάλεκτος είναι μία από τις πέντε γνωστές που χρησιμοποιούν συχνά έναν ήχο που μοιάζει με το μπρρρ, που εκφράζουμε όταν αισθανόμαστε κρύο.
* Κουσούντα Οι Κουσούντα είναι φυλή πρώην κυνηγών που ζούσαν στο δυτικό Νεπάλ, αλλά έκαναν μεικτούς γάμους με γείτονές τους. Μέχρι πρόσφατα η διάλεκτός τους θεωρούνταν νεκρή, αλλά το 2004 φοιτητές του πανεπιστημίου Τριμπουβάν της Κατμαντού εντόπισαν οκτώ ανθρώπους που συνεχίζουν να την μιλούν. Πρόκειται για άλλη μία απομονωμένη διάλεκτο, χωρίς σχέση με άλλες.
* Tερ Σαμί Η πιο ανατολική από την ομάδα διαλέκτων Σααμί (στο παρελθόν αποκαλούνταν Λαπ, που είναι όρος μειωτικός), εντοπίζεται στη χερσόνησο Κόλα της Ρωσίας. Ομιλείται από μόλις δέκα ηλικιωμένους που ζουν μεταξύ των περίπου 100 Τερ Σαμί, οι οποίοι πλέον χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους τα ρωσικά. Η διάλεκτος σχετίζεται με τα φιλανδικά και άλλες ουραλικές διαλέκτους που ομιλούνται στη Ρωσία και τη Σιβηρία, καθώς και, πιο αχνά, με τα ουγγρικά.
* Γκουούγκου Γιμιντίρ Είναι διάλεκτος των αυτοχθόνων της Αυστραλίας, που ομιλείται στο Χόουπβεϊλ, κοντά στο Κουκτάουν στο βορρά του Κουίνσλαντ. Την μιλούν περίπου 200 άνθρωποι. Από αυτούς προέρχεται η λέξη καγκουρό, που συνέλεξε και διέδωσε ο κάπτεν Τζέιμς Κουκ το 1770. Η διάλεκτος ξεχωρίζει για τον τρόπο που ορίζει πώς πρέπει να απευθύνονται όσοι την μιλούν σε ένδειξη σεβασμού και ευγένειας προς συγκεκριμένα μέλη της οικογένειας (πεθερό ή κουνιάδο).
* Kετ Η τελευταία επιζώσα διάλεκτος μιας οικογένειας διαλέκτων που ομιλούνται κατά μήκος του ποταμού Γενισέι, στην ανατολική Σιβηρία. Σήμερα την μιλούν περίπου 600 άνθρωποι, αλλά δεν περνάει στη νέα γενιά, επειδή οι γονείς των παιδιών προτιμούν να τους μιλούν ρωσικά. Τα Κετ έχουν εξαιρετικά περίπλοκο συντακτικό και γραμματική, ενώ είναι η μόνη σιβηρική διάλεκτος με τονικό σύστημα, που δίνει σε ίδιες λέξεις διαφορετικά νοήματα (όπως τα κινεζικά ή τα γιορούμπα).
ΠΗΓΗ: Guardian
Ημερομηνία: 01/09/2008
[πηγή: εφημ. Μακεδονία, 1/9/2008 <http://www.makthes.gr>]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)